Al weer een gitarist die opviel door een uitgeproken sound.
Wil over dikke gitaren en dito sound...
Toen ik luisterde naar de CD van de Trash Hombres was ik gelijk verkocht!!!
De woordgrap in de naam en dan met zijn vieren spelen, geweldig!
De vraag is: "Hoe vuig kun je Rockabilly spelen?"
Nou supervuig dus, op het ranzige af!
Of zoals er op hun site geschreven staat ‘een vette mix van Rhythm & Blues, Rock & Roll en Rockabilly. Uiterst dansbaar, met een ruw randje en ingekleed met een dikke gitaar, een klein drumkitje, een staande bas, bluesharp en doorleefde vocalen.'
Toen ik verder keek en luisterde, bleek dat de man op de zes snaren op een Duesenberg speelde.
Op dat moment was het voor mij een uitgemaakte zaak. Deze jongen ga ik aan de tand voelen. Er was echter een probleem, hij was erg groot. Toch maar de stoute schoenen aangetrokken en de man gebeld. Bleek het allemaal heel erg mee te vallen!
Wil Sipkema is namelijk een aardige, enthousiaste muziekliefhebber met een duidelijke mening over hoe muziek gespeeld moet worden... Op een manier waarbij je je prettig voelt!
Zijn muzikale pad leidde hem langs verschillende bandjes; The Clodhoppers, Less Fortunatos, Fabulous Grit & The Two Bit Texas Rangers en Trash Hombres. Hij houdt van ‘dikke gitaren', niet alleen Duesenbergs, maar ook Gretsch en Gibson horen tot zijn vaste accessoires, samen met een relatief kleine Fender Blackface versterker en een paar effecten.
Het mooie van grote holle kasten is dat ze altijd een beetje tegendraads zijn, lekker ronken en dat je er voor moet werken en mee moet spelen om je gitaar in bedwang te houden. Als je maar een beetje te veel op de automatische piloot gaat, keert zo'n gitaar zich tegen je.
Zijn eerste Duesenberg heeft hij besteld op de Frankfurter Messe, de grootste muziekbeurs van de wereld. Vanwege zijn werk bij Piët Guitars was hij daar aanwezig en omdat zijn baas hem vroeg wat er nog ‘miste' in de winkel, kwamen ze gezamenlijk bij Duesenberg terecht. Wil wist dat Dieter Golschdorf bijzondere gitaren bouwde en wilde zelf zien wat daar waar van was. Toen hij daar even de gitaren onder de loep nam, werd hem duidelijk dat dit leuke gitaren waren. Een half jaar later had hij zijn eerste Carl Carlton en nog later een Imperial, want zoals gezegd, Wil houdt van ‘dikke' gitaren.
Met de Trash Hombres gaat het op dit moment ook erg lekker, ze spelen veelvuldig. Niet alleen op Nederlandse podia, maar ook in België en Zweden zijn ze te vinden. Ook wordt er geprobeerd om Duitsland te veroveren en er wordt zelfs met een knipoog naar Amerika gekeken.
Er zijn cd's die kant opgestuurd en van over de plas is er zelfs al contact geweest om te kijken of de heren weg te zetten zijn in de States. Maar in Amerika is het altijd een centenkwestie, dus dat is afwachten.
Volgens Wil worden ze wel gedraaid bij sommige lokale radiozenders, maar verder dan dat zijn ze nog niet. Het hoeft ook niet perse, de band vermaakt zich namelijk even goed in kleine kroegen in eigen land, als op festivals, maar het zou natuurlijk wel een leuke ervaring zijn.
www.trashhombres.com
www.pietguitars.nl
www.marble-amps.com
